Son gunlerde kendimi yaparken baska seyleri unutmus buldugum tek sey ofis saatlerim... Gelen ogrencilerin sorularini cevaplarken suratima takilan o gulumseme sanirim bundan kaynaklaniyo... Gidisatindan hayatin hic mutlu olmamistim, simdi de oyle akiyo ama bunu unuttugum anlar olmadi mi hayat iyice boka sariyo... Neyse ki o anlara sahibim simdilik...

Yapabilecegim tek isin ogretmek oldugunu yine bu ortaya koyuyo... Ister ana baba meslegi deyin, ister baska bi kulp uydurun; ben bu isi seviyorum sanirim... O an hayatimdaki baska hersey, tum agirlik, ucuyo gidiyo bi yerlere... Bir nevi sahneye cikmak... Basliyorum performansima bir saat boyunca... Ayni sorulari cozmek icin bir sene once deliler gibi kafa patlatan ben degilmisimcesine yontemleri gosteriyorum, ipuclari veriyorum, kendi cozumlerimi anlatiyorum sanki o kadar kolay ulasmisim gibi...

Suratimda bir gulumseme...

Ne komik...

Gulumseyecek bisey bulamiyorum kendimde... Yok birsey... Hissedecek...

Soguk sadece... Cok...